ZASPOKOJENIE

ZASPOKOJENIE. Jeżeli pokonamy okoliczności, natura przenosi walkę z zewnątrz do wewnątrz i odmienia pomału nasze serce na tyle, aby pragnęło czegoś innego niż to, co posiada. M. PROUST Wł. Tatarkiewicz definiuje szczęście, lub raczej jego ideał, jako trwałe, pełne i uzasadnione zadowolenie z życia. Ale kiedy osiągam to zadowolenie? Czy wtedy, gdy powstaje refleksja: właściwie powinienem być zadowolony? Chyba nie. Raczej wtedy, gdy zbliżam się do zaspokojenia silnej potrzeby i gdy zaspokajam ją nie kosztem innej, a może przeciwnie, gdy jednocześnie dokonuje się parę spełnień: świetnie mi idzie -praca, zdobywam uznanie, a przy tym dobrze mi jest z kolegami, zwłaszcza z jedną koleżanką. Nasuwa się wniosek, że bez silnej potrzeby, lepiej: bez silnych potrzeb nie ma dużego zadowolenia. Im te potrzeby dłużej czekały na zaspokojenie lub im bardziej było ono niepewne, tym radośniejsza jest chwila spełnienia. Kto kochał, trudno kochał, ten wie, że szczęściem jest przygarnięcie Miłego, z którym groziło rozstanie na zawsze. Spójrzmy wstecz: z długich lat bogatych, obiektywnie biorąc, w doniosłe wydarzenia jako naprawdę szczęśliwe określamy te dni czy godziny, kiedy znalazła zaspokojenie jakaś bardzo napięta potrzeba. Liczne i silne potrzeby przysparzają wiele cierpień, ale i wiele radości. Szczęście, które przeważnie – a może zawsze – polega na zmniejszaniu dużego napięcia, musi być poprzedzone bolesnym jego narastaniem. Im więcej jest w życiu takich napięć i ich rozładowań, tym więcej jest w nim chwil szczęścia. Wobec tego szczęśliwym nazwiemy to życie, w którym z pewnym wysiłkiem człowiek zaspokaja wszystkie swoje silnie odczuwane potrzeby. Ale . . . [przypisy: endometrioza a rak, przychodnia portowa rejestracja, usuwanie roztoczy ]