teoria harfy
W roku 1701 Cotugno a w roku 1820 CharLes BeLL podali teorię, że ucho zawdzięcza swe właściwości oceniania wysokości tonów rezonacyjnej budowie ucha wewnętrznego. Opierając się na tych pracach oraz na pracach Ohma (1843 r. ) stworzył Helmhouz (r. 1803) naukowe podstawy tej teorii, zwanej teorią rezonacyjną lub teorią harfy. Według tej teorii drgania chłonki wprawiają we współdrganie różne części błony podstawowej. W błonie tej znajdują się włókna elastyczne, które przyrównywa Helmhouz do strun harfy. Pewna częstość drgania chłonki pobudza do współdrgania tylko pewne włókna-struny, a to w zależności od długości, grubości i napięcia włókna. Drgające włókna-struny wstrząsają opierającymi się na nich komórkami rzęskowymi. Ten mechaniczny bodziec przetwarza komórka rzęskowa na bodziec chemiczny, a ten z kolei podrażnia włókno nerwu słuchowego. [przypisy: dehydratacja krążków międzykręgowych leczenie, przychodnia portowa rejestracja, leki nadcisnieniowe wykaz ]