Poza pewnoscia milosci bliskich stary czlowiek pragnie pewnosci bazy materialnej

Poza pewnością miłości bliskich stary człowiek pragnie pewności bazy materialnej. To dlatego bywa skąpcem wie, ile kosztować może opieka, choroba i niedołęstwo. Inna rzecz, że, mimo uciułanej sporej sumy na czarną godzinę nieraz przeżywa ją w nędzy. Zdarzyć się tak może zarówno na skutek obawy przed jeszcze czarniejszą godziną, jak z powodu autonomizacji środka: posiadanie pieniędzy albo też chęć pozostawienia jak najwięcej dzieciom staje się celem ważniejszym niż względny dobrobyt w chorobie. Do wewnętrznych przyczyn powodujących uczucie zagrożenia należy obok nieprzygotowania i wieku także niepewność zdrowia. Według amerykańskich specjalistów od reklamy, zdrowie jest najsilniejszym zainteresowaniem przeciętnego człowieka już po trzydziestce. Lekarze mieliby dużo wolnego czasu, gdyby odpadły im wizyty pacjentów, którzy przychodzą na wszelki wypadek, by się uspokoić (co nie znaczy, iż te wizyty są całkiem niepotrzebne). Czło wiek, którego organizm nie funkcjonuje jak należy, lęka się – bardziej niż wtedy, gdy był w pełni sił – wymagań i gniewów, egzaminów i publicznych wystąpień, trudnych rozmów i aktów wyboru; ceni stabilność, nie zakłócony rytm dni, swojskość otoczenia, znajomy układ szczegółów. Mniej znane jest poczucie zagrożenia wynikające z charakteru. Przede wszystkim z charakteru, który rzeczywiście na ciosy naraża, np. cholerycznego i agresywnego, kłótliwego i złośliwego. Odpłacanie pięknym za nadobne jest w tym wypadku prawie regułą. Kto szydzi i atakuje musi spodziewać się, że z niego będą szydzić, że jego będą atakować. W rezultacie nigdy nie jest całkiem odprężony, nigdy nie czuje się całkiem bezpieczny. Cechą charakteru jest także skłonność do przeżywania zagrożenia nawet bez wyraźnych obiektywnych powodów. [patrz też: skierowania nfz i kolejka, wyszukiwarka lekarzy, dom starcow ]